‘Eigenlijk moet je het zien als een natuurverschijnsel,’ zei Man vanochtend nadat we het nieuws uit Manchester vernomen hadden. De wekkerradio laten we tegenwoordig uit om niet al verdrietig aan de nieuwe dag te beginnen, de krant is opgezegd, de mobiels blijven beneden, maar het nieuws overvalt je toch wel, vroeger of later.
Ik dacht er vandaag over na.
Jaren geleden trof een uit het niets opkomende bliksemschicht hier in de buurt een muziekkorps bij een begrafenis. Er kwamen drie mensen om en er waren gewonden, waaronder een paar kinderen. Deze winter was er in Italië een hevige lawine die een hotel onder de sneeuw begroef. Dit is maar een fractie van wat er zoal aan vreselijks gebeurt, want dan heb je natuurlijk nog de jaarlijkse tropische orkanen, aardbevingen, zuidwester stormen, vulkaanuitbarstingen, overstromingen. Ondanks genomen maatregelen als dijken, buienradar, stormvloedkeringen en windwaarschuwingen: ze eisen allemaal slachtoffers en niemand die er iets aan kan doen.
In die zin is dat bij de terroristische aanslagen ook zo. Hoe goed je de boel ook onder controle denkt te hebben, 100% zekerheid heeft niemand. Nooit en nergens. Waar je wel zeker van kunt zijn is dat er altijd en overal (hoe dan ook gelukkig maar een paar) idioten zijn die zich het ‘recht’ menen te kunnen toe-eigenen andere mensen het leven te ontnemen. Ik vraag me af of we hier wel met mensen te maken hebben. Ze missen enkele heel essentiële menselijke waarden, zoals mededogen en empathie en vooral een geweten. Dus zijn het dan wel mensen? En als ze dat niet zijn, hoe moet je ze dan noemen? Als het inderdaad onafwendbaar, niet te voorkomen, overweldigend en met grote gevolgen voor nabestaanden is, is dit misschien het juiste woord ervoor. Een natuurverschijnsel. Maakt dat het acceptabeler? Daar ben ik nog niet uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten